Het beloofde land

Vijfendertig jaar geleden verscheen de langspeelplaat Riding with The King. Het was mijn eerste kennismaking met John Hiatt. Elke kant van die elpee ademde een eigen sfeer, wat vast en zeker versterkt werd doordat de A-kant met Scott Matthews als producer in San Francisco was opgenomen en de B-kant door Nick Lowe in Londen. Sinds dat album weet Hiatt zich verzekerd van een solide plekje in mijn muziekcollectie.

Vol belofte lag de wereld vijfendertig jaar geleden voor me open. Met mijn meisje aan mijn zijde zong Hiatt al in het titelnummer van Riding with The King: On a TWA to the promised land… En zo gingen we op pad. Weliswaar niet met een toestel van Trans World Airlines, maar in een tweedehands metallic groene Toyota Corolla. Met wat omzwervingen belandden we in Weert om er niet meer weg te gaan. Sommige dromen kwamen uit, zoals er ook van alles gebeurde wat we nooit hadden bedacht. Van de kleine dingen die het leven kleur geven is dit misschien een aardig voorbeeld: vijfendertig jaar geleden wist ik nog niet van het bestaan van Bospop. Inmiddels mag ik me tien jaar huiscolumnist van dit festival noemen, waarbij John Hiatt op Bospop 2018 om meer dan sentimentele redenen een persoonlijke favoriet is.

De TWA waar Hiatt vijfendertig jaar geleden over zong leek een ijzeren instituut. Deze luchtvaartmaatschappij was Amerikaans als Elvis Presley, de echte King. Bij uitstek geschikt om je op vleugels naar dat gedroomde paradijs te brengen. Inmiddels is de tekst van Hiatt ietwat achterhaalt, want TWA ging jaren geleden failliet.  Desondanks vloog Riding with the King naar hemelse hoogte. Het lied is niet voor niets uitgevoerd door artiesten als Joe Bonamassa, Ilse de Lange en het gitaarduo B.B.King en Eric Clapton.

In alle grilligheid reizen we zo verder door het leven, maar wat waardevol is houdt evengoed stand. Na al die tijd luister ik nog steeds naar John Hiatt, gelukkig samen met datzelfde meisje van vijfendertig jaar geleden. En bovendien: op de fiets naar Bospop.

Paul Sterk