Tragically

Soms krijgt een verhaal een noodzakelijk vervolg. Deze nieuwe reeks Bospopcolumns begint daarom met een toegift op het vorige seizoen. Bij wijze van eerbetoon schreef ik voor de festivalkrant van Bospop een stukje over zanger Gord Downie van The Tragically Hip. Deze dichterlijke tovenaar leed op dat moment aan een ongeneeslijk vorm van hersenkanker. Onduidelijk was hoe lang hij nog te leven had. Vandaar dat ik wat herinneringen ophaalde aan het concert van The Hip op Bospop 2006.

Tijdens dat optreden brak per ongeluk zijn microfoonstandaard af, maar Downie deed of het bij de show hoorde. Waar de vorige column eindigt met het eenzame beeld van een geknakte standaard, krijgt die kleine geschiedenis nu een aanvulling. Er zijn meer mensen die het optreden van The Hip in Weert glashelder voor de geest kunnen halen, zo blijkt uit de reacties die ik mocht ontvangen. Twan Linders is er in 2006 bij en heeft foto’s gemaakt, inclusief de standaard die kapot gaat en de bizarre dans van Downie rondom dat gebroken attribuut. Downie gooit de microfoon gracieus in het publiek. En conform de wetten van het jongensboek zien we dat de microfoon gevangen wordt door… Twan Linders. Omstanders bieden hem bakken met geld voor die microfoon, maar Twan weet dat sommige dingen onbetaalbaar zijn. Het kleinood is nog steeds in zijn bezit, als een relikwie aan optreden van een gedenkwaardige man.

17 oktober 2017 overleed Gord Downie. Op de valreep van zijn leven mocht hij de hoogste Canadese onderscheiding ontvangen, de Order of Canada. The Tragically Hip geniet in haar thuisland een iconische status en de hele natie was zichtbaar aangeslagen bij het treurige lot van Gord. Niemand wilde dan ook de afscheidstournee van The Hip missen om een laatste groet aan Gord Downie te brengen. Van die optredens is een indrukwekkende documentaire gemaakt: Long Time Running. Het is meer dan alleen een muziekfilm. We zien de persconferentie waarin de zanger samen met zijn arts aankondigt hoe ernstig de diagnose is. We zien Gord vlak na zijn hersenoperatie. Hij kent zijn eigen Hip-liedjes niet meer en gaat deze opnieuw instuderen. Hij barst van de wilskracht, ondanks dat zijn lichaam hem in de steek laat. Terwijl de bandleden hun hart vasthouden of Gord niet bezwijkt, doet hij er juist alles aan om die allerlaatste keer op tournee te gaan. De documentaire laat je voelen hoe verknocht de mensen aan The Hio zijn, tot in de verste uithoeken van Canada, generatie op generatie. Hoe uitbundig hun optredens normaal gesproken ook zijn, bij het kijken naar die film hangt er een schaduw overheen, omdat wij weten wat de afloop zal zijn. Gord wist het ook. Dat verdubbelt de tragiek, maar fungeert meteen als balsem voor de fan die verweesd achter blijft. In blessuretijd deed Gord wat hij nog moest doen. Voor ons.

Paul Sterk