De dijk voorbij

Een gevoel van nostalgie overvalt me terwijl ik deze column schrijf, wat nog versterkt wordt door de drie elpees in bloedendhart-rood vinyl die ik afspeel: De Dijk in Paradiso. Die jongste vinyl-aanwinst van De Dijk kocht ik een paar maanden geleden, onwetend dat hun afscheid op de loer lag. Symbolisch genoeg staat ‘Mag het licht uit’ niet op dit live-album. Want dat weten we nu: het licht gaat uit voor De Dijk. De aanwezigheid van De Dijk in ons muzikale landschap voelt na al die jaren zo vertrouwd en vanzelfsprekend, dat het haast onvoorstelbaar is dat we een Dijkloos tijdperk ingaan. Ze zijn de Deltawerken van de Nederpop, die alles doorstaan, zelfs als het heel goed golft.

Ik vermoed dat de festivaltent niet groot genoeg zal zijn voor het laatste optreden van De Dijk op Bospop. Hun vaarwel zal aan Weert zeker niet ongemerkt voorbijgaan. De Dijk stond niet alleen vaker dan iedereen op het podium in Paradiso, ook op Bospop waren het stamgasten. Dat is waar het sentiment bij mij de kop opsteekt, want Huub van der Lubbe laat zich niet alleen sinds jaar en dag gelden als de Hardest Working Man In Dutch Showbiz, maar voor alles is en blijft hij een vriendelijke meneer, het toonbeeld van een gentleman.

Het roept herinneringen bij me op aan die bloedhete zomer van 2010, waaraan ook de Dijk op Bospop niet kan ontsnappen. Zelf bij 35 graden Celsius werkt de melkman van de blues zich uit de naad. Iedereen bij De Dijk trouwens. Ik heb het een decennium geleden al eens beschreven.

Terwijl de rest van de band zich op dorstlessers stort, geeft Huub na zijn optreden plichtsbewust een radio-interview. Maar hitte en inspanning beginnen hun tol te eisen. Een zucht van verlichting rolt van zijn lippen zodra het interview voorbij is. Hij opent zijn ogen maar wordt wakker in een vreemde wereld. Ineens staat een andere radiomaker voor zijn neus. Die blijkt een verwoed vinylliefhebber te zijn. Hij heeft voor Huub de complete Dijkcollectie klaar staan om te signeren. Elpees én singles. Alles zit netjes in een beschermhoesje, waardoor het elke keer een tijdrovend gepeuter is om een schijfje te voorschijn te halen. Wanneer je denkt dat het afgelopen is, verschijnt verrassend genoeg een nieuwe single uit het niets. Na elke handtekening stijgt de temperatuur in Huubs hoofd een beetje. Hoewel hij waardig en zonder wanklank blijft signeren, balanceert zijn blik tussen uitputting, verbazing en een smeekbede om verlossing. Zijn wangen kleuren rood van oververhitting, daar kan het rode Paradiso-vinyl niet tegenop. Kortom, het is een moment dat ik nooit zal vergeten. Als ik er geen foto’s van had gemaakt zou je haast denken dat ik het verzonnen had. Niets is zo fantastisch als de werkelijkheid.

Hoe warm het zaterdag 9 juli 2022 ook mag zijn, van een verzengende zon zal Huub in elk geval geen last hebben. Die gaat die dag in Weert precies onder om 10 voor 10. En 10 minuten later begint De Dijk in de tent te spelen. Maar hoe heet het écht zal worden wanneer De Dijk ons laat dansen op de vulkaan valt nauwelijks te voorspellen. Benieuwd of het tentdak dit kan weerstaan. En na afloop van dit afscheidsconcert op Bospop – ik kan mijn sentimentele kant nu al uittekenen – zal mijn hart een beetje bloeden.

Paul Sterk
Sinds 2009 is Paul Sterk huiscolumnist van Bospop