Programma

Con Brio is het geesteskindje van zeven artiesten met uiteenlopende muzikale achtergronden en invloeden, maar met een gedeelde liefde voor de levendige Bay Area-funk en een psychedelische soulsound. De band uit San Francisco maakt muziek in de stijl van Sly & The Family Stone en James Brown, maar verwerkt er ook iets modernere invloeden van Prince en D’Angelo in. Frontman Ezekiel ‘Ziek’ McCarter is een indrukwekkende live-performer, die met zijn swingende heupen, splits en achterwaartse salto vaak vergeleken wordt met een jonge Michael Jackson of James Brown. Con Brio bouwde in San Francisco al een waanzinnige live-reputatie op. Nu is Weert aan de beurt.

Meerdere 3FM Awards, een Edison, de Popprijs 2012 en een uitverkochte Ziggo Dome: Racoon is duidelijk uitgegroeid tot een van de grootste bands van Nederland. Niet gek ook, want of ze nu in het Engels zingen of – zoals in de megahit Oceaan – in hun eigen taal, de muziek van de Zeeuwen is altijd volledig oprecht en meeslepend. Zo ook weer op het nieuwste album Look Ahead And See The Distance.In 2015 zorgde Racoon al voor een van de vroege hoogtepunten van Bospop en dit jaar zullen alleen nog maar meer krakers voorbijkomen. Zoals frontman Bart van der Weide zingt in de meest recente hit: Bring It On!

“Toen ik mijn eerste twee albums maakte, was ik nog maar een jochie: angstig, verslaafd en nog lang niet volgroeid als songwriter”, aldus John Hiatt. De laatbloeier zat dan ook al zo’n vijftien jaar in het vak toen hij in 1987 eindelijk een groot publiek bereikte dankzij het album Bring The Family, inclusief de hartveroverende ballad Have A Little Faith In Me. Vóór die tijd werd de zanger en liedschrijver echter al bewonderd – en zeker niet door de minsten, want zelfs Bob Dylan coverde zijn werk. Voor zijn Bospop-optreden neemt Hiatt muzikanten mee die hem begeleidden op enkele van zijn beste albums, onder wie slide-virtuoos Sonny Landreth!

Deze Texaan charmeert het publiek moeiteloos met zijn relaxte houding en vlekkeloze gitaarspel. Gary Clark Jr. sleepte eerder een Grammy Award binnen voor zijn eclectische bluesrock en deelde het podium met grootheden als Eric Clapton, B.B. King en The Rolling Stones. De gitaarvirtuoos, zanger en liedschrijver speelt een unieke mix van muzikale stijlen. Zijn songs zijn een heerlijke smeltkroes van rock, R&B en blues en zijn gierende gitaarsolo’s het hoogtepunt van elke show. Vooral tijdens When My Train Pulls In lijkt hij zichzelf tijdelijk helemaal over te geven aan de gitaargoden.Keith Richards is al fan, nu jij nog!

Momenteel zijn er twee verschillende incarnaties van UB40 actief, maar zanger Ali Campbell laat er geen misverstand over bestaan: “Er is maar één UB40 en dat is de mijne”, vertelde hij enkele jaren geleden aan Lust For Life Magazine. Hij bundelde zijn krachten met twee andere ex-leden, Mickey en Astro, en speelt de vele hits van de extreem succesvolle reggaeband in zalen over de hele wereld – van Red Red Wine tot Kingston Town.Campbell: “Voor mij draait het alleen om het promoten van reggae. Uiteindelijk maakt het de fans niet uit wat er allemaal achter de schermen gebeurt, want ze geven alleen om de muziek. En dat is precies wat we ze geven!”

Het leek er in 2010 sterk op dat de mannen van a-ha dat jaar voor het laatst op een Nederlands podium zouden staan. Op de datum 10-10-10 gaf de Noorse synthpopband namelijk een afscheidsconcert, maar sinds de reünie vijf jaar later toert het trio weer vrolijk de wereld rond. Op het meest recente album Summer Solstice blijken oude successen als The Sun Always Shines On TV, The Living Daylights en natuurlijk Take On Me wonderwel ook goed uit de verf te komen in een ‘unplugged’ setting, maar tijdens Bospop komen al die razend catchy popsongs gewoon weer in de vertrouwde arrangementen voorbij. Goed om deze heren terug te hebben!

De wereldhit Don’t You (Forget About Me) is de ultieme soundtrack van de jaren tachtig. Het nummer werd gebruikt in de cultfilm The Breakfast Club en groeide uit tot misschien wel dé grote klassieker van Simple Minds, maar de Schotse new wave-groep is zeker geen one-hit-wonder. Ook Alive & Kicking en Belfast Child werden monsterhits en de band is dit jaar met een nieuwe prachtplaat gekomen: Walk Between Worlds. Bij Simple Minds kun je terecht voor een flinke shot 80’s nostalgie, maar de mannen zijn anno 2018 zeker nog ‘alive & kicking’.

De term Americana lijkt uitgevonden te zijn voor The Band Of Heathens. Deze groep heeft echter ook duidelijk The Rolling Stones en The Beatles als inspiratiebronnen, naast invloeden van Sly & The Family Stone en latinmuziek. Het tiende en nieuwste studioalbum van de band heet Duende, een term die geen directe vertaling kent, maar wel treffend gekozen is voor de songs, waarin de band op zoek gaat naar connectie en communicatie in een wereld vol technologie en een steeds meer versplinterde, afgeleide en eenzame wereld. Een intrigerend thema dat prachtige songs en een adembenemende show voortbrengt.

Door de naam Graveyard zou je misschien kunnen denken dat er dit jaar een heuse deathmetalband geboekt is door Bospop. Wie echter eerder al naar deze Zweden geluisterd heeft, weet dat het behoorlijk meevalt met de bruutheid van hun muziek. Zanger/gitarist Joakim Nilsson en de zijnen brengen met hun puntgave riffs en gevoel voor melodie namelijk vooral de betere psychedelische rock uit de sixties en seventies in herinnering. Graveyard wil niets weten van muzikale grenzen en knipoogt af en toe ook naar genres als jazz, blues en folk, zonder dat de band zijn authenticiteit verliest.

Zeven gestrande huwelijken, een zware drugsverslaving en zelfs een gevangenisstraf… Steve Earle maakte het allemaal mee. Ten tijde van zijn debuutalbum Guitar Town (1986) gold de Texaan als een nieuwe held binnen de country, maar zoals hij zelf later opmerkte: “Ik was een singer-songwriter die poseerde als een countryzanger.” Zijn oeuvre omvat dan ook meer stijlen, van rock tot blues en folk. Earle is een van de meest gelauwerde liedschrijvers van zijn generatie en zelfs legendes als Bob Dylan en Joan Baez coverden songs van deze ‘hard-core troubadour’, die weliswaar zware tijden gekend heeft, maar er alleen maar sterker uitgekomen is.

Als een van de leden van Crosby, Stills & Nash fan is van je band, weet je dat het wel goed zit met de samenzang. En niet alleen David Crosby uitte zijn bewondering voor Venice, want ook grote namen als Roger Waters en Jackson Browne werkten met deze heren uit Venice Beach, Californië. De groep bestaat uit de broers Michael en Mark Lennon en hun neefjes Kipp en Patt, die met hun engelachtige stemmen de mooiste close harmony voortbrengen en een bijzonder goede relatie met Nederland hebben. Het emotionele lied The Family Tree geldt hier inmiddels als een absolute klassieker. Ook op Bospop zijn de Lennons een graag geziene act: dit jaar verwelkomt Weert de mannen voor de vijfde keer!

Als zanger en toetsenist van Ace scoorde Paul Carrack in 1974 zijn eerste grote hit met het door hemzelf geschreven How Long. De band evenaarde dat succes nooit meer en ging dus de geschiedenis in als ‘one hit wonder’, maar die term gaat zeker niet op voor Carrack. Hij sloot zich aan bij Roxy Music, Squeeze en Mike + The Mechanics, werd een veelgevraagd sessiemuzikant en onderhield ondertussen ook nog een succesvolle solocarrière. Zijn repertoire is dus als een grabbelton vol hits en zijn gouden stem is anno 2018 volledig intact gebleven. Bovenal geeft hij tijdens elk optreden zijn alles. “Ik probeer zo eerlijk mogelijk te zijn”, vertelde Carrack aan Lust For Life Magazine. “Er is geen sprake van een act – ik zing zogezegd vanuit mijn ziel.”

Hier in Nederland kennen we The Mavericks vooral van de zonnige hit Dance The Night Away uit 1998 en de geinige bijbehorende ‘supermarktclip’. Tegen die tijd had de neotraditionele countryband echter al een hele poos succes in thuisland Amerika, dankzij een onweerstaanbare combi van stijlen als Americana, Tex-Mex, latin en rockabilly en de smaakvolle songwriting van frontman Raúl Malo. In 2004 besloten hij en zijn collega-Mavericks de instrumenten aan de wilgen te hangen om zich met andere projecten bezig te houden. Inmiddels zijn de heren weer bij elkaar. En ze hebben een missie, zo laat Malo weten: “Ik wil graag een plek creëren waar mensen echt samenkomen, ongeacht de leeftijd, huidskleur of religie.”

Jetbone heeft één missie: het terugbrengen van de klassieke, groovy rock & roll. Dit Zweedse gezelschap heeft muzikale roots in de rock van de sixties en seventies (denk: The Rolling Stones en Lynyrd Skynyrd), gecombineerd met een scheut funk en soul. Het vijftal ging ooit door het leven als Degeneration, maar vond die naam niet uniek genoeg. Eenmaal Jetbone gedoopt, groeiden de mannen uit tot ‘de hardst werkende band van Zweden’. Verwacht groovende gitaarriffs, blazers, toetsen en overtuigende zang. Jetbone kenmerkt zich ook door de onuitputtelijke energie in elk nummer, die live nog even wat extra wordt aangedikt.

Het is misschien wat brutaal van The Cadillac Three om een album nu al Legacy te noemen, maar de langharigen uit Nashville hebben een muzikale geschiedenis achter zich die deze naam zeker waarmaakt. Zanger en gitarist Jaren Johnston, drummer Neil Mason en lap-steelgitarist Kelby Ray kennen elkaar sinds hun tienerjaren en delen al bijna vijftien jaar podia in zowel Amerika en Europa. Legacy staat bomvol aanstekelijk rock-anthems, waarin de nodige country- en bluesinvloeden doorsijpelen. De sound en attitude van de southern rockers laten zich fantastisch naar het festivalpodium vertalen en zal zeker ook tijdens Bospop voor een wild feestje zorgen.

De van het Schotse Isle Of Lewis afkomstige Colin Macleod laat in 2010 voor het eerst van zich horen met zijn debuutalbum ‘Fireplace’. Een goed in het gehoor liggend folk-album dat de sfeer van Snow Patrol uitademt. Hij debuteert onder het alias van The Boy Who Trapped The Sun.De hedendaagse unieke sound van Colin Macleod is doorspekt met invloeden van Bruce Springsteen, het rockt en zorgt voor een aanstekelijke atmosfeer on stage . Luister eens naar ’Shake The Walls , Dreams of Kicks In’, nummers die het hart van menig Bospopper beslist zullen veroveren.

“Muziek is mijn hele hebben en houden, mijn leven en mijn ziel”, verklaarde Joost Zweegers, het grote brein achter het Belgische Novastar, eens in een interview. En dat hoor je zeker terug in de meeslepende poprock van de in Sittard geboren singer-songwriter. Dat zijn muziek zo belangrijk is voor Zweegers, bleek ook wel toen hij een tijdje in de put zat omdat het afronden van zijn nieuwste album Inside Outside maar niet wilde lukken, totdat de vermaarde producer John Leckie (o.a. bekend van Radiohead en Muse) hem hielp die prachtplaat alsnog te voltooien. Drie keer eerder stond Novastar al op Bospop en ook nu weer zal hij diep in de ziel tasten met hits als Wrong, Because en Waiting So Long.

Een blonde bos haar, een bloot bovenlijf en een brutale blik in de camera: de hoes van het album Rebel Yell toont Billy Idol precies zoals hij was: een van de absolute iconen van de jaren tachtig. Mede dankzij de stijlvolle videoclips werden strakke rocksongs als White Wedding en Eyes Without A Face in dat decennium grote hits, maar ook na de millenniumwisseling maakte de Britse zanger nog ijzersterke platen. Wie ‘s mans autobiografie Dancing With Myself las, weet dat Idol een bijzonder turbulent leven achter de rug heeft, maar gelukkig is er van slijtage niets te merken wanneer de rebelse rocker het podium betreedt.

Het was een bittere pil voor fans toen +LIVE+ in 2009 besloot er even mee te stoppen. Binnen de groep die vijftien jaar eerder wereldwijd doorbrak met het album Throwing Copper bleek het behoorlijk te stormen. Inmiddels zijn de ruzies bijgelegd en treedt zanger Ed Kowalczyk weer op met zijn oude bandmaten. Al bij de eerste repetitie klikte het weer als vanouds: “We begonnen te spelen, Ed pakte de microfoon beet en ik wist meteen: dit heb ik dus al die jaren gemist”, vertelde gitarist Chad Taylor aan Lust For Life Magazine. Precies dat gevoel zullen vele Bospop-bezoekers met hem delen wanneer Live klassiekers als The Dolphin’s Cry en I Alone inzet!

Eric Clapton, Bono en Sting… zomaar wat grote namen die in de rij stonden om samen te werken met de Italiaanse grootmeester Zucchero Fornaciari. De man heeft dan ook een van de meest krachtige en karakteristieke stemmen uit de popgeschiedenis. In 1991 beleefde hij zijn definitieve Europese doorbraak met Senza Una Donna (Without A Woman), een duet met Paul Young, waarna hij wereldhits scoorde met onder meer het emotionele Il Volo. In Nederland haalde hij nogmaals de Top 10 dankzij het nummer Blue, samen met onze eigen Ilse DeLange. Dat de zanger nog altijd een bijzonder goede band heeft met ons land bleek maar weer toen hij in 2016 in de Ziggo Dome stond en niemand minder dan Marco Borsato een gastoptreden verzorgde.

Nona is een 24-jarige zangeres met een uniek eigen stemgeluid uit het zuiden van Nederland. Haar muziek is het best te omschrijven als een mix van Soul met Blues en Hiphop. Op dit moment werkt ze ook aan haar debuutalbum dat later dit jaar zal verschijnen.

Classic rock is nog springlevend. Niet alleen omdat veel oude helden nog altijd de wereld over toeren, maar ook dankzij nieuwere bands als King King. Dit Schotse viertal rond zanger/gitarist Alan Nimmo (ook bekend van The Nimmo Brothers) deelde in het verleden affiches met John Mayall en Europe, kaapte in 2016 maar liefst vijf British Blues Awards weg en het vorig jaar verschenen nieuwste album Exile & Grace leverde de groep wederom jubelende recensies op. Verwacht bluesy en funky hardrock in de geest van Bad Company, Thunder en het vroege Whitesnake!

Dit jaar treden twee zoons van countryheld Willie Nelson op tijdens Bospop, maar wel met hun afzonderlijke projecten. Lukas Nelson speelt met zijn band Promise Of The Real, terwijl J. Micah Nelson zijn bijzondere ‘future-folk’ presenteert onder de naam Particle Kid. De singer-songwriter, gitarist en beeldend kunstenaar haalt inspiratie uit uiteenlopende genres als Americana en jazzfusion, en weeft die invloeden samen met meeslepende, mysterieuze melodieën. In april vorig jaar verscheen het titelloze debuutalbum, dat niemand minder dan Neil Young omschreef als ‘a great record’. En als ome Neil het zegt…

Countrylegende Willie Nelson mag dan zijn vader zijn, maar we hoeven Lukas Nelson allang niet meer te introduceren als ‘de zoon van’. Zeker niet sinds de gitarist met zijn groep Promise Of The Real de nieuwe vaste begeleidingsband van niemand minder dan Neil Young werd. De Canadese grootheid raakte onder de indruk van zijn veel jongere collega’s – die toen al een flinke schare trouwe fans hadden opgebouwd – tijdens een optreden op het festival Farm Aid, waarna hij twee albums met hen opnam. Lukas zelf vergelijkt de carrière van Promise Of The Real met die van The Band: “Zij waren al een geweldige groep voordat ze met Bob Dylan werkten, maar hij maakte ze groot. Datzelfde heeft Neil voor ons gedaan.”

Jonathan Jeremiah is een Engelsman met een gouden strot en een liefde voor oude soulmuziek. Met de release van zijn debuutalbum uit 2011, A Solitary Man, verscheen de singer-songwriter in het muzieklandschap als een uniek talent in de geest van Nick Drake en John Martyn. Hij verwierf populariteit in Europa met songs als Happiness en Heart Of Stone en nam zijn tweede album Gold Dust op met ons eigen wereldberoemde Metropool Orkest. Jeremiah maakte eerder al grote indruk op verschillende festivals in Europa, dus het is hoog tijd dat ook Bospop aan dat lijstje wordt toegevoegd!

We hoeven Springsteen-fans niet meer uit te leggen wie Southside Johnny is. De twee rockers uit New Jersey zijn immers al decennialang bevriend en The Boss werkte maar wat graag mee aan platen van The Asbury Jukes. Zo kwamen twee van de bekendste songs van de band, Hearts Of Stone en The Fever, uit Springsteens pen, terwijl Southside Johnny ook nauw samenwerkte met de verschillende leden van The E Street Band. Een andere zanger uit New Jersey, Jon Bon Jovi, is eveneens fan van de onweerstaanbare mix van rhythm & blues en soul, en liet zelfs ooit optekenen: “Ik heb altijd al een Juke willen zijn… en dat wil ik nog steeds.”