Programma

De doorbraak van Matt Simons is op bijzondere wijze tot stand gekomen. Tijdens een optreden in Nederland van de toen nog vrij onbekende Amerikaanse singer-songwriter zat toevallig een van de schrijvers van Goede Tijden, Slechte Tijden in het publiek. Zij hoorde hem het emotionele With You zingen en niet lang daarna was het nummer te horen in de serie. Al snel stond hij in uitverkochte grote zalen. Met nog een klein beetje hulp uit Hollandse hoek scoorde hij meer hits: Catch & Release (in een remix van het Nederlandse houseduo Deepend) en Breng Me Naar Het Water (een duet met Marco Borsato) bewezen dat Matt in ons land definitief in de armen is gesloten.

Deze singer-songwriter brak in 2006 door met debuutsingle You Give Me Something en opvolger Wonderful World werd een wereldhit. Inmiddels staat James Morrison bekend als iemand die perfect is in het schrijven en performen van de mooiste lovesongs, op ultieme wijze tot uiting gebracht met zijn kenmerkende stemgeluid dat hees, soms bijna raspend klinkt. Zijn muziek is dan ook een grote inspiratie voor artiesten als Ed Sheeran, Sam Smith en George Ezra, maar zelf blijft hij er bescheiden onder: “Ik had gewoon het geluk een van de eersten te zijn.” Dit jaar verschijnt zijn nieuwe album, waarop hij tekstueel ingaat op vaderschap en het gezinsleven, dus dat belooft weer wat soulvolle ballads.

Iedereen die de jaren negentig bewust meemaakte herinnert ‘m nog wel: die onvergetelijke videoclip van The Verve’s Bittersweet Symphony waarin Richard Ashcroft door de straten van Londen loopt en nietsontziend de mensen op zijn pad opzij beukt. Coldplay’s Chris Martin noemde het nummer ‘het beste lied ooit geschreven’ en Ashcroft de beste zanger ter wereld. The Verve bestaat inmiddels niet meer, maar nadat de band in 1999 voor het eerst uiteenviel boekte de frontman al grote successen als soloartiest, onder meer met de singles A Song For The Lovers en Break The Night With Colour. Bijna dertig jaar na de oprichting van The Verve verkeert Ashcroft nog altijd in bloedvorm: zijn nieuwste album Natural Rebel werd door het blad Q omschreven als zijn beste in jaren.

Zorg dat je een aansteker en een doos tissues bij je hebt voor het optreden van Snow Patrol, want je zult ze nodig hebben. Als er namelijk een song synoniem is voor de term ‘aansteker-ballade’, dan is het wel het epische Run van deze Noord-Ierse/Schotse rockband. En die tissues zijn uitermate geschikt voor zowel het drogen van de eigen tranen als die van je mooie buurvrouw of buurman op de festivalweide als Gary Lightbody en de zijnen het ultra-romantische Chasing Cars ten gehore brengen in Weert. Maar ook de songs van het meest recente zevende album Wildness zijn meer dan de moeite waard – en live is Snow Patrol op z’n allerbest. Ga dat zien!

Lynyrd Skynyrd, Bad Company en The Allman Brothers Band: het zijn slechts enkele legendarische namen waar Wille & The Bandits regelmatig mee vergeleken wordt. Het Britse trio toerde met de groten der aarde en bouwde een benijdenswaardige live-reputatie op, onder meer dankzij veelgeprezen shows op festivals als Glastonbury. Zanger/gitarist Wille Edwards en zijn vrienden benaderen de rock & roll van de jaren zestig en zeventig met een moderne blik door er elementen uit wereldmuziek, dance en hiphop in te verweven. De unieke sound van Wille & The Bandits kon al op de goedkeuring rekenen van niemand minder dan Joe Bonamassa: “Ik vind het geweldig wat deze jongens doen.”

MY BABY is allesbehalve je standaard rockbandje. Het uit Nederland en Nieuw-Zeeland afkomstige trio speelt hypnotiserende, rootsy dancemuziek. De zangpartijen zijn geïnspireerd door gospel en blues en versmolten met eeuwenoude folk-klanken. Tel daarbij op de rauwheid van jarenzeventigpunk, Afrikaanse woestijnblues, invloeden uit Marokko en India en een vleugje EDM. Deze indrukwekkende smeltkroes van stijlen wordt geheel op gitaren en drums gespeeld, zonder het gebruik van computers of samples. MY BABY speelt deze psychedelische bluestrance sinds 2012 op gerenommeerde festivals zoals Glastonbury, Isle Of Wight, Sziget, Pinkpop en nu dus ook Bospop.

Deze indierockers zijn niet te verwarren met de Amerikaanse groep met dezelfde bandnaam uit de jaren zestig. De Britse Charlatans zijn namelijk nog actief en onverminderd succesvol, ook al hebben ook zij inmiddels een hele geschiedenis. Het eind jaren tachtig opgerichte viertal maakte enkele tragedies mee, zoals het overlijden van verschillende bandleden. De hoogtepunten zijn echter duidelijk in de meerderheid, waaronder een flinke reeks hits en optredens met The Rolling Stones, The Who en Oasis. The Charlatans ging welverdiend de geschiedenis in als een van de voornaamste acts binnen de ‘Madchester’-scene, dankzij vlijmscherpe alternatieve rocksongs als The Only One I Know en One To Another.

Als je de blockbuster The Fault In Our Stars of de serie Grey’s Anatomy gezien hebt, herken je ongetwijfeld een van Kodaline’s grootste hits. De single All I Want dook namelijk op in deze en nog vele andere films en tv-programma’s. In 2013 braken de vier jongens uit Dublin door met het verfrissende debuutalbum In A Perfect World, waarvan wereldwijd vele duizenden exemplaren verkocht werden. Sindsdien speelden ze festivals als Pinkpop en Lowlands plat met hun bevlogen live-performance en direct pakkende songs. Niet voor niets wordt Kodaline vaak vergeleken met giganten als U2 en Coldplay.

Deze Americana-helden uit Nashville maken niet alleen muziek met sterke Woodstock-associaties, de bandleden delen letterlijk alles met elkaar: ze koken en eten samen, hebben geen vaste oefentijden (‘rehearsal is always’) en toeren samen in een busje. Kortom, de hippievibes zijn sterk aanwezig bij Cordovas en dat is goed terug te horen op de laatste plaat That Santa Fe Channel. Bluesy rootsmuziek met een dikke knipoog naar folk en country die ervoor zorgt dat je lekker in het gras wilt gaan liggen om optimaal te genieten van deze ‘band of brothers’, zoals de heren zichzelf graag noemen.

Soulvolle uithalen, een rauwe attitude en met funk doorvlochten hardrock: als er een band is die een festival op z’n kop kan zetten, is het Living Colour wel. Dat bewezen de New Yorkers in 2017 al tijdens meerdere shows in Nederland, waar ze tevens hun nieuwe plaat Shade presenteerden. Het zesde studioalbum staat net als zijn voorgangers weer vol veelzijdige hardrock-meezingers, politiek geladen teksten en duizelingwekkende gitaarsolo’s, maar haalt net iets meer invloeden uit de blues. En verwacht op Bospop natuurlijk ook vlammende uitvoeringen van de Grammy-winnende klassieker Cult Of Personality en wereldhit Love Rears Its Ugly Head, die deze funkmetalband een ijzersterke (live)reputatie hebben opgeleverd.

‘Live Australian Music’. Dat genre heeft deze band zichzelf aangemeten, uit loyaliteit voor zijn Melbournse roots. Verder is The Cat Empire zo liefdevol als het dier in de naam doet vermoeden: belangrijke thema’s in de teksten zijn culturele diversiteit, een zorgvrij bestaan en afwijzing van materialisme, intolerantie en oorlog. Die hippie-instelling gaat gepaard met een nostalgische mix van funk, jazz, rock en hier en daar wat Latin-invloeden. Al deze elementen komen samen in het nummer The Wine Song, een vrolijk doch cynisch nummer over het globale watertekort dat door de walsende opbouw het ideale festivalliedje is. En het perfecte excuus om er een wijntje bij te drinken, natuurlijk. Proost!

Daryl Hall en John Oates hebben samen meer platen verkocht dan elk ander muzikaal duo in de popgeschiedenis. Het tweetal bestormde vanaf de tweede helft van de jaren zeventig tientallen keren de hitlijsten en schreef onder andere Maneater, Adult Education en I Can’t Go For That (No Can Do): nummers die als geen ander tekenend waren voor het muzikale tijdsbeeld. Na vijftien jaar stilte kwamen de heren in 2018 met nieuw werk. Samen met Train namen ze de ijzersterke single Philly Forget Me Not op, waarmee ze bewezen dat de Hall & Oates-sound niet alleen uniek, maar ook tijdloos is.

De titel van het meest recente Flogging Molly-album luidt Life Is Good en dat gevoel weet de groep ook op te roepen tijdens optredens. “Wij zijn boven alles een positieve band”, aldus zanger Dave King. “Onze shows zijn een viering: van het leven, van het goede en het slechte.” King en de zijnen laten inmiddels al meer dan twintig jaar op onnavolgbare wijze traditionele Ierse muziek samensmelten met punkrock en verpakken niet zelden een politieke boodschap in de energieke songs. Flogging Molly weet daarmee elke menigte te laten meedeinen, -brullen en -feesten, precies zoals tijdens het vorige bezoek aan Bospop in 2016.

Tot het grote verdriet van fans was Skunk Anansie in 2018 op geen enkele festivalweide te bewonderen door ‘veranderingen in de planning’. Gelukkig komt de band zijn afwezigheid dit seizoen dik goedmaken door o.a. Bospop aan te doen. Dat is maar goed ook, want hits als Hedonism, Weak en Because Of You zijn bij uitstek geschikt om zwoel op te dansen in de zomerzon, of juist om keihard mee te krijsen met de heerlijk woeste uithalen van zangeres Skin. Voeg aan die messcherpe rocksongs nog eens haar bad-ass attitude toe (drummer Mark Richardson noemde haar eerder al ‘gepassioneerd, compromisloos en zonder angst’) en je bent niet meer weg te meppen bij een optreden van deze Britten.

De iconische John Fogerty behoeft bijna geen introductie. De zanger, gitarist en songwriter is niet weg te denken uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis. Zijn hits Fortunate Son, Proud Mary en Bad Moon Rising roepen direct kleurrijke beelden op van de onstuimige zestiger en zeventiger jaren. De frontman van Creedence Clearwater Revival bezingt de misstanden van de Vietnamoorlog en zet later, in de jaren tachtig, een succesvolle solocarrière voort. John Fogerty is Grammy-winnaar en staat op Rolling Stone’s lijstjes van honderd beste gitaristen én beste zangers aller tijden. Zijn songs zijn verplichte kost voor zowel de doorgewinterde classic rock-kenner als een nieuwe generatie muziekliefhebbers.

Dankzij zijn virtuoze spel was toetsenist Lachy Doley een van de grote sensaties van Bospop 2017. Reden genoeg dus om de Australiër en zijn band terug te vragen voor deze editie. De Jimi Hendrix van het Hammondorgel, zoals Doley ook wel genoemd wordt, werkte de afgelopen jaren samen met onder anderen Joe Bonamassa en Steve Vai, terwijl Glenn Hughes hem omschreef als ‘de beste nog levende toetsenist ter wereld’. Geen wonder dus dat meerdere van Doley’s live-video’s viral gingen. Zo is zijn bluesnummer Stop Listening To The Blues inmiddels goed voor ruim vier miljoen views op Facebook!

Met gesloten ogen en een pintje in je hand zachtjes wiegend dansen op L.A. Woman, Riders On The Storm en Light My Fire. Iets veel beters bestaat niet. Die songs zijn onlosmakelijk verbonden met de indringende blik en het charisma van Jim Morrison, maar de beste man is helaas al bijna vijftig jaar niet meer onder ons. Gelukkig heeft hij een springlevende dubbelganger genaamd Mike Griffioen, die samen met zijn Britse metgezellen het geluid van The Doors met grote precisie weet over te brengen. Niet voor niets wordt The Doors Alive wereldwijd gezien als de beste tributeband van de iconische rockgroep.

De als James Dixon Swan geboren singer-songwriter en multi-instrumentalist Jimmy Barnes is in Australië een van de populairste en best verkopende muzikanten, onder andere als frontman van de rockband Cold Chisel. In de zomer van 2018 verscheen zelfs een documentaire over de soulzanger, genaamd Working Class Boy en gebaseerd op zijn gelijknamige memoires uit 2016. Daarin wordt licht geschenen op zijn turbulente jeugd vol trauma’s, huiselijk geweld, armoede en alcoholisme. Gelukkig is het op latere leeftijd allemaal goed gekomen en verovert Jimmy Barnes steeds meer harten met zijn zwoele stemgeluid.

Sharon Kovacs stond in 2014 voor het eerst op Bospop, het jaar waarin de unieke soulzangeres doorbrak met de single My Love en door 3FM tot ‘serious talent’ werd gekroond. De belofte werd helemaal ingelost met haar debuutalbum Shades Of Black (2015), waarmee ze moeiteloos de nummer 1-positie van de Nederlandse albumlijst bezette. Vorig jaar verscheen dan eindelijk de opvolger Cheap Smell, waarop Kovacs onder andere zingt over stukgelopen relaties. “Ik schrijf liedjes over mijn verdriet”, vertelde ze daarover aan Lust For Life Magazine. “Dan gaat het niet weg, maar staat het verder van me af.” Dankzij deze intens persoonlijke plaat en haar vlekkeloze live-reputatie heeft de Brabantse zangeres nog altijd een plek aan de top van de huidige Nederlandse popmuziek.

The Magpie Salute is een gezelschap ervaren muzikanten die hun strepen verdiend hebben. Rich Robinson begon de band na het uiteenvallen van het met broer Chris opgerichte The Black Crowes. Voor zijn nieuwe muzikale project bracht hij twee van zijn oude Crowes-bandmaten bij elkaar en rekruteerde hij o.a. zanger John Hogg (Hookah Brown, Moke). Het resultaat: southern rock & roll van de hoogste orde. Na een debuut met hoofdzakelijk covers en ouder werk, bracht The Magpie Salute in 2018 een album uit dat louter origineel werk bevatte. Highwater I bewees definitief dat Rich Robinson zich uitstekend redt zonder zijn grote broer. En Highwater II staat al voor 2019 op de planning.

Wanneer John Butler en de zijnen het podium betreden, weet je dat het een beladen avond wordt. Zo werd de melancholische bluesrock in combinatie met funky reggae in thuisland Australië al zo catchy gevonden, dat het de band twee albums met platina-status opleverde. Niet alleen op muzikaal vlak is John Butler Trio imponerend, want de frontman – voormalig straatmuzikant – zet zich ook nog eens in voor het milieu en uit tijdens optredens vaak politieke statements, waarmee hij oproept tot liefde en respect. Wij verwachten dan ook niets minder van hem op Bospop 2019.

Gooi de soul van Joss Stone, de savy attitude en humor van P!nk en een talent voor het schrijven van enorm catchy refreinen in een blender en je hebt Jessica Wilde. De singer-songwriter uit Londen heeft haar eigen stijl te danken aan een uitstekende muzikale opvoeding: haar moeder hield van soul en classy jazz, en zelf kan ze geen genoeg krijgen van hiphop. Op debuutsingle Cry For Me mixt ze die genres met poppy R&B, wat een heerlijk zwoel resultaat heeft opgeleverd. De ultieme act om tijdens Bospop 2019 lekker bij weg te dromen in de zomerzon.

In de begindagen van Level 42 had waarschijnlijk niemand kunnen vermoeden dat deze band ooit zo lang de hitlijsten zou domineren. De experimentele jazz-funk van toen maakte gaandeweg echter plaats voor commerciële popsongs als Lessons In Love en Running In The Family.“Het ging niet langer om het weven van allerlei ingewikkelde muzikale motiefjes, maar om het schrijven van de perfecte hit”, vertelde frontman Mark King aan Lust For Life Magazine. “Dat is een kunst op zich.” Dat Level 42 die kunst bijzonder goed beheerste, bleek wel toen de Britten in de jaren tachtig en negentig hit op hit stapelden. Mark King kan het succes van zijn band nog altijd amper bevatten: “Als je mij in 1980 had verteld dat ik op zestigjarige leeftijd nog steeds zalen zou uitverkopen, had ik je waarschijnlijk uitgelachen!”

Je had Toto, je had Journey en je had Boston, maar geen van die andere ‘AOR’-bands uit de jaren zeventig en tachtig verkocht wereldwijd zoveel platen als Foreigner. Meer dan tachtig miljoen! Meteen met de eerste single in 1977 (het toepasselijk getitelde Feels Like The First Time) was het raak en in de daaropvolgende jaren groeide de Brits-Amerikaanse groep uit tot ware ‘jukebox heroes’ dankzij songs die de mannen nog generaties nieuwe fans zullen opleveren. Een kleine greep: Cold As Ice, Hot Blooded, Urgent, That Was Yesterday en natuurlijk de ballad I Want To Know What Love Is.

Toen Joe Jackson vorig jaar aan zijn nieuwste album Fool werkte, realiseerde hij zich dat het inmiddels vier decennia geleden is dat zijn debuut Look Sharp! verscheen. De extreem veelzijdige muzikant besloot dat jubileum te vieren met zijn Four Decade Tour, waarvan de Nederlandse shows razendsnel uitverkocht raakten. Ten tijde van Look Sharp! werd Jackson nog gerekend tot de ‘angry young men’ van de Britse popmuziek, samen met Elvis Costello en Graham Parker, maar al snel bleek de zanger niet zomaar in één hokje te stoppen. Door de jaren heen omarmde hij uiteenlopende genres als jazz en klassiek, maar met Fool leverde hij onlangs weer ‘gewoon’ een popplaat af – en volgens velen zijn beste in jaren.

Eind jaren zeventig ontstond in Engeland een nieuwe muziekstijl die de gevoeligheid van ska en reggae combineerde met het boze geluid van punk. The Specials was misschien wel de belangrijkste band binnen deze stroming, die 2 Tone genoemd werd. Het door Elvis Costello geproduceerde debuutalbum uit 1979 bleek een instant klassieker en ook in Nederland stond de zevenhoofdige groep meermaals hoog genoteerd in de hitlijsten. Zo ook met het onvergetelijke Ghost Town (1981), maar na die single besloot The Specials er al een punt achter te zetten. Inmiddels toeren de heren gelukkig weer volop en live zijn ze nog altijd net zo opwindend als de legendarische 2 Tone-band die Bospop twee jaar geleden afsloot: Madness.

Een propvol meezingfestijn’, zo werd het optreden van deze funkbazen op Lowlands 2018 omschreven door Lust For Life. Nile Rodgers staat tegenwoordig dan ook levendiger en passievoller dan ooit tevoren op het podium en dat is ‘m gegund: het zat de muzikant niet bepaald mee op gezondsheidsvlak. Zo is in de jaren ’90 zijn hart ooit wel acht keer achter elkaar gestopt en werd in 2010 een agressieve vorm van prostaatkanker gediagnosticeerd bij hem. Gelukkig is hij inmiddels alweer zes jaar kankervrij. Bereid je dus maar voor op een swingende avond vol goud, zoals de Chic-discohit Le Freak en het nummer Get Lucky van Daft Punk en Pharrell Williams, waar Nile Rodgers aan meewerkte.

Madonna, Bono, Prince: een handjevol muzikanten is zo bekend dat ze met slechts één naam door het leven gaan. De muzikant die in 1977 begint als lid van The Police groeit na verloop van tijd uit tot de legende die we kennen als Sting. Als zijn werk met The Police en zijn soloalbums bij elkaar opgeteld worden, heeft Sting bijna honderd miljoen albums verkocht tijdens zijn indrukwekkende muzikale carrière. Bij zijn My Songs-tournee zullen zijn hits en beste werk te horen zijn. Maak je borst nat voor Englishman In New York, Fields Of Gold, Every Breath You Take, Roxanne en nog veel meer.

Weinig stemmen van moderne zangers komen in de buurt van de soulvolle bariton van Marc Broussard. De muzikant heeft de unieke gave om klassieke r&b, rock en soul naar een hedendaagse sound te vertalen. Op zijn twintigste gaf hij op eigen houtje zijn debuut-EP uit, waarna hij een platendeal aanging met Island Records. Broussard scoorde een hit met Home en in de tien jaar die volgden heeft hij meerdere albums uitgebracht bij bekende labels. Onlangs keerde hij echter terug naar zijn onafhankelijke roots. “Ik sta aan het roer van mijn eigen muzikale schip”, zoals hij het zelf verwoordde in Lust For Life Magazine. Zo kan de muzikant zijn creatieve geest ten volste benutten. Maar om Broussards talent écht te ervaren, moet je hem live hebben gezien.

Deze getalenteerde singer-songwriter put inspiratie uit grootheden als Bob Dylan en Leonard Cohen. Jake Smith, beter bekend als The White Buffalo, combineert folk, blues en Americana tot zijn eigen stijl. Het geheel wordt op verhalende wijze samengesmolten door zijn donkere en rauwe stemgeluid. The White Buffalo’s songs zijn gevaarlijk en melancholisch, maar af en toe laat Smith een flard hoop voor ons doorschemeren. Het is onmogelijk om niets te voelen wanneer deze singer-songwriter zijn magie op je laat inwerken. Dit is bij de makers van de hitserie Sons Of Anarchy niet onopgemerkt gebleven: de bedenker en producer Kurt Sutter vroeg Smith om maar liefst tien nummers voor de show te schrijven.

Rival Sons biedt een flinke dosis bluesrock met een duidelijke knipoog naar rock & roll en Black Sabbath als inspiratiebron. Toch zijn deze mannen niet zo wild als hun muziek doet vermoeden, want naar eigen zeggen houden ze zich ver van het destructieve bestaan dat het rocksterrenleven vaak met zich meebrengt. “We weten inmiddels hoe het met veel van de hoofdrolspelers van vroeger is afgelopen en het zou heel dom zijn om daar niet van te leren”, verklaart gitarist Scott Holiday. De band houdt zich liever bezig met spiritualiteit, maar dat doet natuurlijk niets af aan het rockimago. Verwacht een fris en energiek optreden dat je helemaal wakker schudt.

Het gezelligste festival van Limburg is eigenlijk niet compleet zonder Rowwen Hèze. In de afgelopen dertig jaar is de band binnen Nederland uitgegroeid tot een live-act van legendarische proporties. Jong en oud herkennen de hits Limburg en Bestel Mar al bij het horen van de eerste akkoorden. Maar de mannen rusten niet op hun lauweren: in 2019 komen ze met een gloednieuwe plaat waarvoor ze de handen ineen hebben geslagen met producer Huub Reijnders, die ook meewerkte aan Guus Meeuwis’ met goud bekroonde album GELUK en BLØF’s hitsingle Zoutelande. De rest blijft voor nu een mysterie, maar waar we wel zeker van kunnen zijn: Rowwen Hèze gaat een ouderwets gezellig feestje geven.

Chris Robinson koos een wat ironische naam voor de band die hij oprichtte toen The Black Crowes, waar hij met zijn broer Rich in speelde, een pauze nam. Hoewel Robinson en zijn broer voorlopig geen tekenen van een muzikale verzoening tonen, timmert hij met zijn Brotherhood inmiddels flink aan de weg. In slechts twee jaar tijd bracht de band drie albums uit, met als laatste parel het in 2017 uitgekomen Barefoot In The Head. De plaat is een prachtige combinatie van blues, country en psychedelica die opnieuw bewijst dat Robinson en consorten buitengewoon getalenteerde en kundige muzikanten zijn.

Grammy-winnaar Al McKay heeft een lange voorgeschiedenis van even dansbare als therapeutische muziek. De voormalige gitarist van Earth, Wind & Fire schreef samen met oprichter Maurice White de nummers September en Sing A Song. Als dit nog niet genoeg credibility levert aan deze getalenteerde muzikant: op slechts achttienjarige leeftijd ging McKay op tournee met Ike & Tina Turner, waar hij het duo omver blies met zijn vaardigheden op de gitaar. McKay toert momenteel met een set die een hommage brengt aan de helende soulklanken van Earth, Wind & Fire.